شکاف لب و کام از ناهنجاری های صورت و دهان هستند که در اوایل بارداری ایجاد می شوند. شکاف زمانی ایجاد می شود که بافت کافی در دهان و یا لب وجود نداشته باشد، و بافتی که وجود دارد هم به درستی به هم نرسند.
لب شکری یک شکاف در دوسمت لب بالایی است. ممکن است استخوان های فک بالا و / یا لثه پائین را هم شامل شود.
علل
در بیشتر موارد، علت آن ناشناخته است. نمی توان از این دو اختلال پیشگیری کرد. بیشتر دانشمندان بر این باورند که در تشکیل کام عوامل ژنتیکی و محیطی نقش دارند.
علت دیگر این اختلالات ممکن است داروهایی باشد که مادر در دوران بارداری مصرف کرده است. برخی داروها ممکن است سبب شکاف لب و کام شوند. از این بین داروهای ضد تشنج / داروهای ضد صرع، داروهای آکنه شامل آکوتان و متوتروکسات و داروهایی که برای درمان سرطان، آرتریت و پسوریازیس استفاده می شوند را می توان نام برد.
شکاف لب و کام ممکن است در نتیجه ی مواجهه با ویروس ها و یا مواد شیمیایی در زمان نمو جنین در رحم رخ دهد.
تشخیص
این تغییرات بسیار مشخص هستند، پس به راحتی تشخیص داده می شوند. گاها ممکن است سونوگرافی پیش از تولد، اگر شکاف وجود داشته باشد، این نقص را نشان دهد. اگر شکاف در سونوگرافی قبل تولد مشخص نشود، معاینه ی بالینی دهان، بینی و کام این ضایعات را مشخص می کند.
درمان شکاف لب و کام
جراحی لب ممکن است نیاز به یک یا دو جراحی داشته باشد، بسته به وسعت ترمیم مورد نیاز. جراحی اولیه معمولا برای کودک سه ماهه و یا کودک چهار ماهه انجام می شود.
ترمیم شکاف کام اغلب نیاز به جراحی های متعدد تا ۱۸ سالگی دارد. اولین جراحی زمانی انجام می شود که کودک شش ماهه و یا نهایتا کودک یک ساله است . با این جراحی اولیه عملکرد کام شکل می گیرد، احتمال جمع شدن مایع در گوش میانی کم می شود، و نمو دندان ها و استخوان های صورت اصلاح می شود.
بچه هایی که شکاف کام دارند ممکن است به گرافت استخوانی در ۸ سالگی نیاز داشته باشند. حدود ۲۰ درصد کودکان با شکاف کام نیاز به جراحی های بیشتر برای بهبود تکلم دارند.
وقتی که دندان های دائمی رشد می کند، اغلب بریس برای تقویت دندان ها لازم است.
جراحی های اضافی دیگری هم ممکن است برای بهبود ظاهر لب و بینی، و بستن فضای بین دهان و بینی ، بهبود تنفس، و ثبات و قرار گیری مجدد فک انجام شود. ترمیم نهایی برای برطرف کردن اسکارهای جراحی اول انجام می شود.
عادات غذایی سالم
پس از جراحی لاغری( عمل اسلیو معده، عمل ساسی معده و.....) بسیاری از بیماران، شاهد کاهش وزن سریع خود هستند. به مرور زمان سرعت کاهش وزن کمتر شده و بیماران ممکن است در این مدت از رژیم غذایی خود پیروی نکرده و ناپرهیزی کنند. همین امر موجب افزایش یا بازگشت وزن پس از جراحی لاغری خواهد شد. داشتن نظم و انضباط در پیروی از رژیم غذایی بعد از جراحی لاغری و عادات غذایی صحیح می تواند از بازگشت وزن پس از جراحی لاغری جلوگیری کند. این رژیم غذایی توسط پزشک تعیین شده و بر مصرف مواد مغذی مثل میوه ها، سبزیجات و پروتئین تاکید دارد.
در رابطه ی خود با غذاها تجدید نظر کنید
غذاها می تواند بسیار وسوسه انگیز باشند و علت این امر ریشه در طرز فکر ما درباره غذاها دارد. بهتر است برای شروع، به تغییر این دید غلط بپردازیم. علت اصلی غذا خوردن تامین انرژی برای سوخت و ساز بدن است. اما متاسفانه بسیاری از افراد به غذا به عنوان مسکن روح و روان خود می نگرند. اگر شما نیز جزو این دسته از افراد هستید، بهتر است جایگزین دیگری برای آرام کردن خود پیدا کنید. این مسئله می تواند در سلامتتان تاثیر به سزایی داشته باشد.
ملاقات منظم با پزشک
پس از جراحی لاغری، بیمار باید به طور منظم با متخصص جراحی لاغری یا تیم پزشکی که جراح به وی معرفی می کند، ملاقات داشته باشد تا بتواند با دقت بیشتری اهداف خود را دنبال کند. به غیر از این افراد، بهتر است با یک متخصص یا کارشناس تغذیه و یک مشاور نیز ملاقات داشته باشید. تحقیقات نشان داده اند که تحت نظر بودن بیماران پس از جراحی لاغری می تواند به این افراد کمک کند تا وزن بیشتری کم کنند.
تحرک بیشتر
هر چه تحرک بیشتری داشته باشید، بدنتان در سلامت بیشتری خواهد بود. اضافه کردن فعالیت های فیزیکی و ورزش پس از جراحی لاغری به برنامه روزانه، موجب زیبایی بیشتر فرم بدنتان خواهد شد. می توانید ابتدا با پیاده روی شروع کنید و هدف های کوچک و قابل دستیابی برای خود تعیین کنید. بهتر است تمرین های مقاومتی را نیز در ورزش خود بگنجانید تا سوخت و ساز بدن را در سطح بالایی نگه دارید.
جراحی لاغری می تواند از راه های مختلفی زندگی فرد را تغییر دهد. با این حال جراحی لاغری فقط سرآغاز این راه است و ادامه مسیر نیازمند استراتژی و تعهد بیمار برای اطمینان از گرفتن بهترین نتیجه می باشد. در این راه ممکن است تسلیم شدن ها و عقب نشینی هایی وجود داشته باشد اما آنها به معنی پایان راه نیستند. پس از هر توقف، دوباره ایستاده و شروعی تازه داشته باشید و به زندگی جدید و زیبایتان سلام دهید.
مقدار خوابی که کودک نیاز دارد بسته به فاکتورهای فردی و معینی مانند سن کودک، متغیر است.
در ادامه رهنمود های کلی آورده شده است:
کودک یک ماهه : ۱۶-۱۵ ساعت در روز
نوزادها نوعا حدود ۱۵ تا ۱۸ ساعت در روز می خوابند اما تنها در دوره های کوتاه دو تا چهار ساعت به خواب می روند. نوزادانی که زود به دنیا آمده اند ممکن است بیشتر بخوابند و آن هایی که گاز معده دارند، کوتاه تر می خوابند.
از آنجایی که نوزادان هنوز ساعت بیولوژیک درونی ندارند، الگوهای خواب آن ها مرتبط با چرخه های شب و روز نیست. در واقع، آن ها الگوی خاصی ندارند.
کودک دو ماهه تا 4 ماهگی : ۱۴ تا ۱۵ ساعت در روز
در هفته ششم، نوزاد شما کمی آرام می شود و شما متوجه می شوید که الگوهای خواب وی منظم تر می شود. طولانی ترین دوره های خواب، چهار تا شش ساعت طول می کشد و به صورت منظم تر در بعد از ظهر اتفاق می افتد. آشفتگی شب- روز تمام شده است.
کودک چهار ماهه تا 12 ماهگی : ۱۴ تا ۱۵ ساعت در روز
در حالی که تا ۱۵ ساعت ایده آل است، بیشتر نوزادان تا ۱۱ ماه تنها ۱۲ ساعت می خوابند. ایجاد عادات خواب سالم، هدف اولیه طی این دوره است، از آنجایی که نوزاد شما اکنون اجتماعی تر شده است و الگوهای خواب او بیشتر شبیه بزرگسالان است. کودکان نوعا سه بار چرت می زنند و حدود ۶ ماهگی دو بار چرت می زنند که در آن زمان از نظر فیزیکی توانایی خوابیدن در کل شب را دارند.
چرت های منظم معمولا در بخش آخر این چهارچوب زمانی اتفاق می افتد همچنان که ریتم های بیولوژیکی تکامل پیدا می کند. چرت میانه صبح معمولا ساعت ۹ صبح شروع می شود و حدود یک ساعت طول می کشد. چرت بعد از ظهر بین ظهر و ۲ بعد از ظهر شروع می شود و یک تا دو ساعت طول می کشد. چرت عصر از ۳ تا ۵ بعد از ظهر شروع می شود و مدت آن متغیر است.
کودک یک ساله تا 3 سالگی: ۱۲ تا ۱۴ ساعت در روز
همچنان که کودک از یک سال تا ۲۱-۱۸ ماهگی است، احتمال دارد که چرت صبح و اوایل بعد از ظهر حذف شود و فقط یک بار در روز چرت بزند. در حالی که خردسالان تا ۱۴ ساعت در روز به خواب احتیاج دارند، نوعا فقط حدود ۱۰ ساعت می خوابند.
بیشتر کودکان از حدود ۲۱ تا ۳۶ ماه هنوز نیاز به یک بار چرت در روز دارند که ممکن است در طیف یک تا سه ساعت و نیم قرار گیرد. آن ها نوعا بین ۷ و ۹ شب به خواب می روند و بین ۶ و ۸ صبح بیدار می شوند.
انتخاب نوع جراحی لاغری کار آسانی نیست و تا حد زیادی بستگی به نظر متخصص جراحی لاغری دارد اما در انتخاب هر یک بهتر است به نکات زیر توجه داشته باشید تا در نهایت انتخابی مناسب انجام دهید.
جراحی اسلیو، مضر برای ریفلاکس معده
در این جراحی حدود ۷۰ درصد معده برداشته می شود تا به این طریق فرد کمتر غذا خورده و در نتیجه میزان کالری دریافتی وی کاهش پیدا کند. در این جراحی روده دستکاری نمی شود و برخلاف بای پس معده، تنها معده کوچک می شود. همچنین پس از این جراحی، بیمار دیر تر احساس گرسنگی می کند، زیرا هورمون اشتها یا گرلین که در انتهای معده واقع شده، دیگر وجود نخواهد داشت.
این جراحی برای افرادی که به بیماری ریفلاکس معده مبتلا هستند، توصیه نمی شود. همچنین بیمار پس از جراحی اسلیو معده با سرعت کمتری نسبت به بای پس معده وزن کم می کند. البته این مسئله موجب می شود تا بیماران اسلیو معده کمتر دچار افتادگی پوست پس از جراحی لاغری شوند.
بای پس معده، درمان دیابت
در جراحی بای پس، بخش فوقانی معده بر داشته شده و بخشی از روده کوچک به باقی مانده ی معده متصل می شود. بنابراین این جراحی علاوه بر کوچک کردن معده، موجب کاهش جذب غذا نیز می شود. بای پس معده می تواند در اکثر موارد موجب درمان دیابت شود. یکی از عوارض شایع بای پس معده، سندروم دامپینگ است که در اثر آن بیمار قادر به خوردن غذاهای پر شکر و پر کالری نخواهد بود. در صورت مصرف، ضربان قلب بالا رفته، بدن عرق کرده و درد های شکمی به سراغ فرد خواهد آمد. در برخی موارد بیمار دچار اسهال نیز می شود.
حلقه معده، عدم توانایی مصرف نوشابه
طی جراحی حلقه معده، به دور معده یک حلقه قرار داده می شود که در اکثر موارد قابل تنظیم است. حلقه قابل تنظیم معده نسبت به اسلیو و ساسی بای پس معده، کمتر تهاجمی بوده و بیماران با سرعت کمتری وزن کم می کنند. پس از جراحی حلقه معده باید از مصرف نوشیدنی های پرکالری و نوشابه ها خودداری کرد.
بالون معده، روشی منسوخ شده
این روش که امروزه دیگر طرفدار ندارد، شامل قرار دادن بالون در معده به منظور کاهش حجم آن و کم خوری می باشد. در این روش جراح، بالونی را توسط آندوسکوپ به درون معده برده و آن قسمت باد می شود. این بالون باید پس از مدتی از بدن خارج شود که در این صورت بیمار ممکن است دوباره وزن اضافه کند